Drugi ; Wygraliśmy.

Wnętrze pomieszczenia jest urządzone bardzo gustownie. Na pierwszy plan wybijają się bardziej chłodniejsze kolory : brąz i czerń z lekką domieszką czerwieni. 

Uśmiecham się delikatnie, zsuwając z ramion kurtkę i dostrzegając ciemnowłosą przyjaciółkę. Poprawiam nerwowo ramiączko torebki, ruszając w jej kierunku. 

- Cześć - zaczynam cicho, a brunetka podskakuje nerwowo na swoim miejscu, podnosząc się z niego.

- Ania - mówi z uśmiechem, obejmując mnie lekko i całując w policzek. - Miło cię znów widzieć - przytakuje głową, siadając naprzeciwko niej. - Zamówiłam ci latte i szarlotkę. Tak, jak lubisz.

W tym samym momencie podchodzi do nas kelnerka z zamówieniem. Uśmiecham się delikatnie na widok ulubionego ciasta i zapachu ukochanej kawy. Upijam jej łyk, zerkając na Izę z uśmiechem. 

- Opowiadaj, jak było wczoraj na treningu Zenitu - uśmiecha się szeroko, pociągając spory łyk karmelowego cappuccino. - Chcę znać każdy szczegół - niecierpliwi się, na co kąciki moich warg, unoszą się na nieznaczną wysokość.

Pokrótce zdradzam jej szczegóły wczorajszego dnia , a w szczególności wieczoru. Brunetka potakuje głową z uśmiechem. 

- W końcu poznałaś Matta - kwituje po chwili ciszy. 

Spoglądam na nią zamyślonym wzrokiem. 

- Nie tylko jego - marszczę brwi, kręcąc głową. 

- Jednak to na nim zależało ci najbardziej - dodaje, poruszając charakterystycznie brwiami , na co wywracam teatralnie oczami. 

- Zmieńmy lepiej temat....opowiadaj , jak ci się żyje w Rzeszowie? - odstawiam już niemal puste naczynie na dębowy blat, przyglądając się przyjaciółce z uwagą.

- Cóż..jest świetnie. Na prawdę nie spodziewałam się takiego , ciepłego przyjęcia. Czuję się , jak u siebie w domu i wreszcie robię to, co kocham. - mówi z tajemniczym uśmiechem, na co unoszę lewą brew do góry.
W pewnym momencie wymianę naszych zdań przerywa dzwonek telefonu. Iza momentalnie odnajduje swoją komórkę w kieszeni kurtki, zerkając z dziwnym wyrazem na wyświetlacz i szepcząc ciche za raz wracam, odchodzi od stolika. 

- Ania...bardzo cię przepraszam, ale muszę już wracać - zaczyna, zarzucając na ramiona kurtkę - Do zobaczenia na meczu - żegnamy się buziakiem w policzek i każda rusza w swoją stronę. 

*Tego samego dnia, godzina 16*

Razem z Rosjanką czekamy przed halą na przyjazd siatkarzy Rosyjskiego klubu. Bardzo cieszę się na dzisiejsze spotkanie, ponieważ oba zespoły są mi bardzo bliskie, a ich walka może być na prawdę wspaniałym widowiskiem.
Z zamyślenia wyrywa mnie nagłe szturchnięcie w ramię. Marszczę brwi, rozluźniając je , gdy dostrzegam przed sobą roześmianą brunetkę z którą witam się buziakiem w policzek. 

- Nadia , poznaj Izę....Iza, to jest Nadia - mówię z uśmiechem, na co dziewczyny witają się uściśnięciem dłoni. 

Spędzamy kilka chwil na rozmowie, którą przerywa przyjazd Rzeszowskiej drużyny. Uśmiecham się na widok czerwonego autokaru z wielkim napisem MISTRZ POLSKI. Każdy z siatkarzy wysiada z ogromnym skupieniem, wypisanym na twarzy, witając się jedynie z Izą żółwikiem, oprócz Thomasa, który całuje ją w policzek.
Całemu , temu obrazkowi przyglądam się z zaskoczeniem, ale nie mam czasu drążyć tematu, ponieważ dostrzegam autobus gospodarzy. Uśmiecham się szeroko na widok siatkarzy, witając się z każdym lekkim uściskiem i szepcząc ciche powodzenia. Polubiłam ich. Nawet bardzo i to właśnie przeważyło. 

Kręcę bezwładnie głową, podążając za blondynkę w kierunku naszych miejsc na trybunach. Punkt 17 roznosi się gwizdek sędziego, który oznacza początek spotkania. Pojedynek, jest bardzo zacięty. Walka w każdym secie toczy się punkt za punkt, a o zwycięstwie decydują nerwowo końcówki. Właśnie zaczyna się tie-break. Zaciskam mocno kciuki za obie drużyny. Serce podpowiada mi sukces Resovii, a rozum wykrzykuje nazwę Rosyjskiego klubu.
Ostatnia akcja meczu. Piłka meczowa dla Zenitu. Zagryzam delikatnie dolną wargę, wpatrując się w wędrującego za linię 9 metra Amerykanina. Kozłuje leniwie piłkę, przyglądając się jej uważnie. Obejmuje ją dłońmi, wyrzucając na sporą wysokość do góry i uderzając w niebiesko-żółtą Mikasę z całych sił. Wojtaszek niestety nie radzi sobie z przyjęciem zagrywki , co kończy się nieczystym rozegraniem i postawionym na Kurku blokiem.  Koniec piątego seta i zwycięstwo drużyny z Kazania. Po hali roznosi się wrzawa zadowolonych kibiców. Zawodnicy dziękują sobie pod siatką, a Ja odczuwam smutek z powodu przegranej ukochanego klubu. Spuszczam wzrok , kręcąc głową. Po chwili z uśmiechem obserwuje siatkarzy siedzących na płycie boiska, odszukując wzrokiem swojej przyjaciółki, która tonie w ramionach zawodnika z numerem dwa. Odwracam głowę w drugą stronę. Dostrzegam Andersona, który biegnie pośpiesznie w moim kierunku.
- Wygraliśmy - mówi z uśmiechem małego dziecka, mocno mnie do siebie przytulając.
- Wiem - odpowiadam cicho - Jeszcze mocniej mnie przytulisz, a udusisz - śmieje się, a siatkarz zmieszany odsuwa się na nieznaczną odległość.
- Wybacz - zdenerwowany ociera kark - Postanowiliśmy uczcić dzisiejszą wygraną - dodaje z radością. - Piszecie się na to?
Spoglądam niepewnie na blondynkę, ale ona uśmiecha się, przytakując głową.
- To super - siatkarz klaszcze w dłonie, kierując się w stronę boiska.


Od autorki : Jest i drugi rozdział. Dziękuję za tyle miłych słów i przepraszam za błędy. Każdy jest człowiekiem i niestety błędy się zdarzają, za co przepraszam :)
Patyyk Ania wyjechała do Rosji na wymianę międzyszkolną i okazało się, że Nadia to córka trenera Alekno, dlatego pojawiły się na treningu drużyny z Kazania. :) Mam nadzieje, że rozwiałam twoje wątpliwości :)
Do następnego, pozdrawiam ! :*